Sacrale ruimten in de christelijke wereld

Elke religie vertaalt zijn geloof en zijn cultuur niet alleen in rituelen maar ook in de architectuur die nodig is voor de rituelen.In het christendom het vooral de kerkgebouwen en kloosters die in het Europese landschap zijn te vinden. Maar buiten deze sacrale ruimten zijn er ook andere ruimten te vinden zoals begraafplaatsen, bedevaartplaatsen en zelfs landstreken.

Het belang van een sacrale ruimte is dat het de aanwezigen tot rust en stilte brengt, in die zin kan ook het aanschouwen van een landschap een sacraal en religieus gevoel geven. Het woord religie betekent onder meer ‘verbondenheid’ met iets en dat kan door iedereen persoonlijk ingevuld worden.

De lezing tracht een evolutielijn weer te geven van christelijke sacrale plaatsen.

Zowel het orthodoxe als het westers christendom komen aanbod.

Het begin van de christelijke wereld evolueert van een religieuze gemeenschap die regelmatig wordt onderdrukt naar een zelfstandige religieuze beweging. Dit door het aanvaarden van het christendom in het Romeinse rijk door keizer Constantijn rond 312 na Chr.

Vanaf dan worden de eerste ‘sacrale ruimten’ gebouwd met de techniek van de Romeinen.

Maar er komt vrij vlug een splitsing in het christendom, de Griekse wereld zal zich langzaam afscheiden van het Latijnse gedeelte. De verschillen tussen beide gemeenschappen komen ook aan bod.

Bij de Byzantijnse kerk - Griekssprekend gedeelte van het Romeinse rijk - zullen de kerkgebouwen weinig verandering kennen evenals de inrichting en gebruiken blijven zich richten naar de beginperiode van het christendom.

In het westers christendom zien we in de architectuur veranderingen optreden en dat is terug te vinden in de klemtonen die de westerse kerk legt in verschillende tijdsblokken. De eenvoud van de vroeg romaanse kerkbouw steekt af tegen de gotiek en barok. In de 20ste eeuw zien we in de moderne architectuur terug de eenvoud.