Stervensbegeleiding

Stervensbegeleiding…. een woord dat tegenwoordig steeds meer opduikt onder de vorm van palliatieve begeleiding en dat nauw aanleunt bij het thema van euthanasie. Kan stervensbegeleiding een meerwaarde betekenen in onze huidige maatschappij?

Laat ons eens even dieper ingaan op deze vraag. Een definitie van “sterven” kan zijn: Sterven … is het afleggen van het huidige lichaam of voertuig, door aftakeling, ouderdom, ziekte, ongeval (karmisch of niet karmisch), of door zelfdoding… De woorden “sterven, overgaan, doodgaan” worden door de meeste mensen met de nodige huiver benaderd en beschouwd als onherroepelijk. Men praat er zo weinig mogelijk over, men heeft het gevoel dat het huidige leven er altijd zal zijn. We staan er zo weinig mogelijk bij stil maar bij het overlijden van een dierbare worden we geconfronteerd met het feit dat er een einde is. Weinigen voelen zich geroepen om een stervende, familielid of dierbare, bij te staan in de laatste dagen, nog minder tijdens de laatste uren.

Meestal weet men geen weg met dergelijke ervaring, kan men er niet mee omgaan. Het is een ongemakkelijke ervaring en past vaak niet in de huidige eigen levensomstandigheden; stervensbegeleiding staat bovendien vaak in tegenstelling met de eigen levenswil en -energie die bij velen nog volop aanwezig is.

Vooral in het westen zien we vele mensen eenzaam sterven in ziekenhuizen of thuis.

Mieke Van der Cruysse is lid van onze loge.